Rozdział 20 „Właśnie Ci się przedstawiam kobieto, twoja kolej.”

Rozdział XX  „Właśnie Ci się przedstawiam kobieto, twoja kolej.”

- Dobra, to najpierw idziemy po mleko… oh, gdzie tutaj są takie rzeczy? – Ginny podrapała się po głowie intensywnie wpatrując się w listę z zakupami jakby to miało jej coś podpowiedzieć. Zaczynała żałować że nie wzięła jednak ze sobą Hermiony, ale teraz ważniejsze było dla niej aby przyjaciółka przebywała z jej bratem. Nie do końca jej się to podobało, ponieważ znała go bardzo dobrze i wiedziała że Fred przy Hermionie jest burzą hormonów niczym kobieta w ciąży, do tego wiecznie niezadowolonym bachorem którego trzeba naprawdę przestraszyć lub zaszantażować żeby spoważniał. Hermiona jednak także nie była oazą spokoju. Łatwo ją było wyprowadzić z równowagi, bywała uparta i markotna, wszystko musiało być dla niej poukładane, a bliźniak to przecież jeden, wielki chodzący bałagan emocji.

- Są dwie opcje. – wyrwał ją z zamyślenia George. – Albo dojdą do jakiegoś porozumienia jak poważni ludzie….. – spojrzał ponuro na Ginny i chwile się nie odzywał.

- Albo?

- Albo się pozabijają. – chłopak westchnął i pokiwał znacząco głową.

- Ej, George….. – zaczęła ruda przygryzając wargę. Nie wiedziała jak ma zacząć. – Ty.. ty wiesz?

- O czym? – zmarszczył brwi patrząc na siostrę.

- No o tym że…..

- O tym że Fred i Hermiona udają że nie mają ze sobą nic wspólnego, a jak wszyscy są na dole to miziają się na balkonie bez górnej części garderoby? – powiedział spokojnie jakby to była najnormalniejsza rzecz w życiu. Ginny otworzyła usta ze zdziwienia.

- Że co?! – zapytała zdezorientowana i aż przystanęła z wrażenia. To co usłyszała to był dla niej jakiś obłęd! Czego jeszcze nie wie o Fredzie i oczywiście swojej przyjaciółce?

- Nie mówiła Ci? – Ginny pokręciła delikatnie głową nadal niedowierzając słowom swojego brata.

- Chodź – ponaglił ją ręką w głąb galerii przy okazji opowiadając jej wszystko co zastał na balkonie.

                                                                       

                                                                         ***

Hermiona i Fred szli przez jakiś kwadrans w ciszy. Jednak to nie była niezręczna cisza. To była… hmm… dobra cisza. Wszystko sobie mogli przemyśleć, coś postanowić. Niecodziennie rozmowa która miała być wyrafinowana i spokojna prowadzi niemalże do seksu. Teraz dopiero każde z nich miało prawdziwy mętlik w głowie.

- O, o, oo Fred, stój! – zawołała szatynka łapiąc go za ramie i pokazując w stronę butiku. On spojrzał na nią pytająco nie rozumiejąc aluzji.

- To jest mój ulubiony sklep z ubraniami! Potrzebuje… sukienki! Tak, sukienki! Zaczynają się wakacje, a wraz z nimi wasze praktycznie co tygodniowe imprezy, muszę mieć co ubrać! – wytłumaczyła patrząc na niego z miną szczeniaka. Fred zacisnął wargi. Hermiona plus sukienka, podzielić przez możliwość definicji „obcisła sukienka” i odjąć zakryte nogi przynajmniej do połowy ud? To może się równać bardzo, ale to bardzo złym wynikiem dla niego.

- Zgoda. – odpowiedział wbrew sobie i patrzył jak dziewczyna z uśmiechem biegnie do sklepu. Wiedział że nie zrobił dobrze i jedyne co miał na swoje usprawiedliwienie, to to, że jest facetem. Szedł tak z rękami w kieszeniach przez wystawy szukając gdzie poleciała jego zguba, aż jego oczy przykuła dziewczyna stojąca kilka metrów od niego. Przyjrzał się jej z czystej ciekawości. Miała ciemne, proste włosy średniej długości, jasną cerę, na której nie było nawet jednego piega, na oko była wysoka i miała przeciętną figurę. Zawzięcie szukała czegoś w ubraniach, aż spojrzała prosto na bliźniaka który głupawo wpatrywał się w nią od kilku sekund. Zmarszczyła delikatnie brwi i spłoszona schyliła głowę tłumiąc uśmiech. Fred zamrugał dwa razy i poszedł przed siebie. To  było bardzo dziwne. Pewnie zagadał by do niej gdyby nie był w Hermionie…… no właśnie co? Zakochany? Zauroczony nią? Sam nawet nie wiedział. Westchnął tylko i usiadł na kanapie która stała naprzeciwko przebieralni. Hermiona podbiegła do niego.

- Dobra, rozejrzyj się tu może trochę… albo… nie wiem, rób co uważasz, za 10 minut się tutaj widzimy, pomożesz mi wybrać co mam kupić. – powiedziała z uśmiechem na twarzy a on kiwnął głową niezadowolony. Czyli za dziesięć minut będzie się musiał powstrzymać żeby nie dać jej klapsa w tyłek jakby to zrobił innej „koleżance” która prezentowałaby mu się w sukience. Chłopak wstał z miejsca i zaczął bez celu chodzić po sklepie. Nawet się nie „rozglądał” tak jak mu kazała Hermiona, wręcz przeciwnie, patrzył się nieobecnym wzrokiem i co chwila wpadał na kogoś. Jedno małżeństwo wskazywało sobie go palcami, twierdząc że jest naćpany. W końcu kiedy mu się znudziło takie krążenie i wrócił do miejsca w którym miał czekać na dziewczyne. Z nudów postanowił poprawić włosy w lustrze. Kiedy stanął przed trzema identycznymi przebieralniami postanowił wybrać tą trzecią. Nie wiadomo z jakich powodów, po prostu dlatego że jest Fredem. Bez zastanowienia odsunął parawan i wparował do przebieralni, w której pech chciał że już ktoś był. Dziewczyna. Ciemne włosy. Ładny uśmiech widziany z kilku metrów odległości. Bez koszulki.

- Wynocha! – pisnęła i go wypchnęła a rudzielec zaskoczony prawie się przewrócił będąc już poza pomieszczeniem.

- Przepraszam! – krzyknął opierając się o ściane obok przebieralni.

- Pieprz się, dupku! – odpowiedziała dziewczyna. Fred zaśmiał się pod nosem. Miała charakterek.

- Byłbym dupkiem gdybym tam znowu wparował z głupim tekstem „ups, tutaj nadal zajęte” – odszczekał się chłopak prowokując dziewczyne. Zawsze uwielbiał je w taki sposób denerwować.

- Tylko tak zrobisz to nie usiądziesz na tyłku przez miesiąc – zagroził mu głosik z przebieralni, a ten się znowu zaśmiał. Trwała kilkusekundowa cisza.

- Fred.

- Co? – zapytała zaskoczona dziewczyna, słysząc jak chłopak wymawia swoje imię.

- Właśnie Ci się przedstawiam kobieto, twoja kolej.

- I zamierzasz teraz tak ze mną rozmawiać, Freeed? – dała nacisk na jego imię a potem westchnęła z rozbawienia tą sytuacją.

- A powiedz mi, rozmawiałaś tak kiedykolwiek z jakimś chłopakiem? Stawiam że nie. – uśmiechał się sam do siebie. Nie wiedział dlaczego miał wyrzuty sumienia przez to że z nią rozmawia. Jednak to przemyślał. Wzbudzi w Hermionie zazdrość, a poza tym nie miał ochoty na coś więcej niż tylko zwykła znajomość z tą dziewczyną.

- Wystaw tutaj rękę. – poleciła nagle nieznajoma na co chłopak otworzył szeroko oczy.

- Ale…

- No dalej. – ponagliła go. Zdezorientowany wsadził rękę za parawan i czekał co się stanie. Nagle poczuł łaskotanie na nadgarstku co chwila w innym miejscu.

- Już. – powiedziała a Fred wyciągnął delikatnie rękę, i spojrzał na swój nadgarstek. Widniał tam koślawy napis „Madison” a pod tym dziewięć cyfr.

- Zadzwoń do mnie kiedyś to się spotkamy w innych warunkach niż przebieralnia w sklepie. – dziewczyna wyszła z pomieszczenia zakładając torebkę przez ramię, i uśmiechnęła się do niego. Fred odwzajemnił uśmiech i odprowadził ją wzrokiem. Wyszła ze sklepu. Fred chwile stał i zastanawiał się nad tym zdarzeniem. A może nie powinien z nią flirtować, tylko grzecznie odejść i poczekać na Hermione. „Przecież sama powiedziała że chce się ze mną tylko przyjaźnić” obronił się w myśli. Gdy spostrzegł się że stoi i patrzy się na wyjście od sklepu już jakąś minute jak obłąkany, pospiesznie usiadł na kanapie. Hermiony nie było nadal, a rudzielcowi się strasznie nudziło. Czekając jeszcze pięć minut na szatynke powoli zamykały mu się oczy gdy nagle coś zasłoniło mu oczy, a potem poczuł ciepłe powietrze koło ucha.

- Tęskniłeś za mną? – zapytała cicho szatynka. Fred zamrugał dwa razy.

- Jak na razie to najbardziej tęsknie za swoim domem, więc się streszczaj, młoda – Hermiona prychnęła i usiadła obok chłopaka. W ręce miała na oko trzy lub cztery sukienki które, jak twierdziła „koniecznie” były jej potrzebne.

- Dobra, ja idę się przebrać, a Ty będziesz oceniał -  uśmiechnęła się promiennie, chociaż Fred dobrze wiedział że to nie jest szczery uśmiech. Dziewczyna robiła to specjalnie żeby to on pierwszy przyznał że nie chce się z nią tylko przyjaźnić. Kiwnął lekko głową dając jej pozornie znak że jest mu to obojętne i założył ręce na piersiach. Czarownica weszła do przebieralni i nie minęło pięć minut kiedy z niej wyszła. Fred zmierzył ją od góry do dołu. Miała na sobie białą, rozkloszowaną sukienkę sięgającą do połowy ud. W pasie było lekkie zwężenie a góra była na ramiączkach. Okręciła się dwa razy i spojrzała na chłopaka.

- I jak? – zapytała zadowolona podchodząc bliżej niego.

- Jest… dobrze – powiedział jak najspokojniej. To jeszcze nie było dla niego wyzwanie. Dziewczyna wyglądała dla niego bardzo ładnie, ale jak taki aniołek który był bardziej słodki niż wyzywający. Pierwsza próba nieudana. Odetchnął z ulgą.

- Niee, zbyt dziecinnie – powiedziała oglądając siebie samą w lustrze. – pójdę się przebrać w coś doroślejszego. – zalotnie do niego mrugnęła i wróciła z powrotem do przebieralni. Fred zaczął nerwowo machać nogą i czekał w czym tym razem wyskoczy ta mała złośnica. Chwile jej nie było po czym wyszła w ciemno fioletowej, także rozkloszowanej sukience, lecz tym razem bez ramiączek co bardzo podkreślało jej biust. Wyglądała zupełnie inaczej, na pewno nie w negatywnym sensie.

- A teraz? – zapytała patrząc wyczekująco na chłopaka. Nie uzyskała od razu odpowiedzi ponieważ ten zapatrzył się na jej figure. 

– Halo. – pomachała mu ręką przed twarzą. Natychmiast się ocknął.

- Jest jeszcze lepiej… - powiedział potakując głową zgodnie z prawdą. Jeżeli ona pójdzie tak na jakąś imprezę którą na pewno jeszcze zorganizują bliźniaki to na pewno będzie jego głównym obiektem obserwacyjnym. Hermiona zaczęła przeglądać się w lustrze, a Fred w tym czasie rozejrzał się po sklepie i coś przykuło jego uwagę. Jakiś chłopak, na oko w wieku rudzielca przyglądał się szatynce uśmiechając się pod nosem. Fred zacisnął ze złości zęby.

- Przebierz się. – powiedział oschle patrząc na nią. Hermiona spojrzała zdziwiona.

- Co? Dlaczego?

- Przebierz się mówię. Wybierz coś innego. – nadal miał ten sam ton patrząc jej ozięble w oczy. Na pewno jakiś mugol nie będzie ślinił się na jej widok i myślał sobie Bóg wie co o niej. Po jego trupie.

- No dooobra – powiedziała podnosząc brew i wróciła do przebieralni. Fred obrócił się do chłopaka który nadal wpatrywał się dziko w miejsce w którym zniknęła brązowooka.

- Jeżeli rozbierasz ją właśnie wzrokiem to muszę Ci jednak przeszkodzić, stary, bo ona ma już kogoś kto robi to nie tylko w swojej głowie – powiedział patrząc się na niego złośliwie. Chłopak spojrzał zdziwiony i schował ręce do kieszeni.

- No, no, zazdroszczę Ci, koleś, niezły masz towar – powiedział mrugając przyjaźnie do niego. Fred już poddenerwowany wstał i podszedł do chłopaka. Z bliska rudzielec okazał się dużo wyższy i bardziej postawny od niego.

- Posłuchaj mnie – powiedział spokojnie co w zupełności nie odzwierciedlało jego emocji. – Temu „niezłemu towaru” nie dorastasz do pięt intelektualnie więc lepiej okaż trochę szacunku frajerze i jeszcze razu usłyszę taki tekst w jej stronę to porządnie wyłapiesz – powiedział patrząc na niego ostrzegawczo. Chłopak zrobił się cały czerwony.

-Dobra, sorry, nie wiedziałem, już się zmywam stąd – szybko uratował sytuacje i wyjął z kieszeni telefon udając że nagle musiał wyjść ze sklepu. Fred pokręcił głową i wrócił na miejsce. Długo nie posiedział bo usłyszał swoje imię dobiegające z przebieralni. Natychmiast ruszył wchodząc tam.

- Pomóż mi, nie mogę odpiąć zamka, cholera, zacięło się czy co? – powiedziała tym razem bez podtekstu już widać poddenerwowana dziewczyna. Zamek znajdował się na plecach i prowadził od łopatek po koniec kręgosłupa.

- Eee.. no jasne, czekaj – powiedział zakłopotany. Hermiona odwróciła się do niego plecami, a on delikatnie odgarnął jej włosy. Nawet z tyłu mu się podobała. Była taka drobna i niska. Jeszcze jej skóra która była naturalnie lekko opalona tak do niej pasowała. Dopiero teraz się skapnął że ta dziewczyna była jego ideałem. Najchętniej by teraz zrzucił z niej tą sukienke i powrócił do sytuacji na balkonie. Dlatego więc szarpnął mocniej za zamek który od razu zadziałał i dał mu dostęp do jej gładkich, nagich pleców. Złapał ją od tyłu w pasie i zaczął całować po szyi. Potem obrócił ją przodem do siebie i zajął się jej pełnymi ustami które zawsze były pogryzione przez to że szatynka wiecznie przygryzała wargi. Jedną ręke oparł o ściane co zwiększyło mu dostęp do jej twarzy i znowu napastował jej szyje. Drugą ręką natomiast dał na jej udo delikatnie kierując się ku górze. Usłyszał ciche jęknięcie więc uśmiechnął się sam do siebie i ręką zaczepił o tył jej majtek. Tym razem usłyszał swoje imie co go jeszcze bardziej podniecało. Poczuł się tak, jakby to się nie działo naprawdę i było jakieś dziwne i odległe. Coraz bardziej go pochłaniało.

- Fred! – krzyknęła Hermiona dalej stojąc obrócona tyłem i nadal czekała aż ten idiota w końcu jej w czymś pomoże. Chłopak otworzył oczy i się przeraził. Ona nadal czekała aż jej rozepnie sukienke, a wszystko co „się stało” było tylko wytworem jego wyobraźni. Jak to możliwe że aż tak się zatracił w jakiejś głupiej wizji i do tego stojąc na trzeźwo w przebieralni. Co ona z nim robi, lub co on sam robi przez ostatnie tygodnie. Tym razem naprawdę był przerażony.

- Już, już – powiedział spięty i bardzo, baaardzo powoli rozpiął jej sukienke – zrobione. – ii zanim dziewczyna zdążyła mu coś odpowiedzieć jak poparzony wyszedł z małego pomieszczenia.

- Kurwa. – przeklną po cichu cały roztrzęsiony. Nigdy żadna dziewczyna aż do tego stopnia nie zawładnęła jego myślami. I to jeszcze w momencie w którym powiedział jej że będzie jej przyjacielem i nic więcej. Szybko pożałował tych słów. To najgłupsza rzecz jaką mógł jej powiedzieć. „Fred, Ty idioto” – powiedział sobie w myśli i przeczesał ręką włosy z nerwów. Jeszcze niedawno nie miał najmniejszej chęci wpadać w takie skomplikowane „sytuacje” jak zakochanie. Inaczej patrzył na wszystkie sprawy, uważał że brak zobowiązań oznacza szczęście. Jednak teraz zaczynało być zupełnie na odwrót. Czy dopóki nie będzie jej miał całej i wyłącznie dla siebie to nie będzie szczęśliwy?

     ______________________________________________________________________

Jest i rozdział po bardzo długiej przerwie. Przepraszam że jest krótki, chociaż może mi się tylko tak wydaje. Tak czy siak pisanie jego zajęło mi trochę czasu ponieważ mam na głowie szkołe, oceny które uparcie chcę mieć jak najlepsze zamiast sobie odpuścić. Jak wszystko będę miała już w normie to będą się pojawiały rozdziały częściej. No i musimy w końcu dobić do tego 30 rozdziału, kochani! Na pewno podczas wakacji pojawi się ich o wiele więcej bo czasu będzie aż za dużo! Pozdrawiam was serdecznie i dziękuję za wszystko.

~Maggie